Begeleider Ben blogt nog eens

Het is de tweede keer dat ik een sportevenement van niveau meemaak in Taiwan. Eerst het W.K. Baseball, niet zo lang geleden en nu de Wereldkampioenschappen Korfbal.
Veel verschil op gebied van organisatie is er niet. Een hoop (Chinese?) Chinese vrijwilligers die hun best doen en meer, en een deel zogezegde profs die de leiding van heel het gebeuren in handen hebben.
De vrijwilligers zijn meestal studenten, die in ruil voor kost en inwoon, 12 uur en meer per dag, alles doen wat binnen hun mogelijkheden ligt, om de deelnemers te helpen.
Voor hen is het een belevenis en veelal een unieke mogelijkheid om hun gebrekkige Engels wat op krikken. Blije, jonge mensen.
De profs proberen hun best de doen. Niet tegenover de deelnemers, maar tegenover hun directe oversten. Ieder foutje wordt op één of andere manier afgestraft. Het is eigen aan de maatschappij hier. Als het enigszins kan, is er altijd wel iemand anders verantwoordelijk. De eigen functie moet ten koste van alles verdedigd worden. Als je een fout maakt is het minste dat wat kan gebeuren het schrappen van je “eindejaarspremie” of de inhoud van je rode enveloppe.
Niemand neemt dus initiatief en administratief dekken ze zich zo veel mogelijk in. De simpelste oplossing moet de zegen hebben van iemand die minstens twee trappen hoger staat en liefst zonder dat de directe overste er weet van heeft.
Je leert er mee leven in Taiwan, je moet wel. Het altijd zomaar aanvaarden is soms wat moeilijker.
Baseball wordt in sommige landen koel professioneel geleid. Dat zie je in de uitslagen en de rankings. In Taiwan is het, alweer, een mix van vrijwilligers en beroepsmensen en dat zie je ook aan de resultaten. Ze hebben topspelers die meedoen in de beste ploegen van de wereld, zelfs een beste van het seizoen in de USA. Op papier misschien wel de beste wereldploeg. Maar …
De korfbalmensen zijn meestal amateurs. In iets mindere mate misschien Nederland en België, maar toch. Mensen die met hart en ziele voor hun sport leven, mensen die allemaal doen, individueel, als enkeling, als bond, als ploeg, als scheidsrechter, …
Soms denk ik (al jaaaaaren) dat een echte goed management, onafhankelijk en degelijk opgeleid en ervaren, wonderen zou doen voor de sport. Neen, ik ben er zo goed als zeker van. Maar …
Het leuke van de sport is de gezelligheid, de vriendschap, de familie. De improvisatie. Als je geen hamer kan vinden, dan maak je er wel één met een steen en een stok. Als de Russische ploeg geen ballen meer heeft dan heeft ergens een ander land wel een bal op overschot.
Zo gaat dat.
Koel geleid zoals voetbal, basketbal of baseball en wielrennen zou dit kapot maken. Voor mij hoeft het niet. Ik geniet van wat ik zie en beleef.
Ik leef hier mee met de Belgische ploeg, maar ook een beetje met de anderen. Ik hoop dat ze blijven groeien in de competitie om uiteindelijk in de familie de Hollanders de broek af te doen. Het zit er in, waarom niet.
Maar een klein beetje, een heel klein beetje, wens ik ook wel een finale tussen bijvoorbeeld Chinese Taipei en waarom niet de Russen.
Bladzijde 24 van de Ni How-brochure begint met n° 8 – Veronique en bladzijde 25 eindigt met n° 15 – Jens. Van 8 tot en met 15, succes in de finale. Hoop ik. En vooral ook voor de begeleidende staff.

Begeleider en tolk Ben